της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το μεγαλύτερο ατού αυτής της παιδικής (και όχι μόνο) φαντασμαγορίας είναι πως πρόκειται για μια όνομα και πράγμα ταινία… Lego. Τι εννοώ; Πώς ο πυρήνας τής αφήγησης και κατά συνέπεια της φιλοσοφίας της είναι η διττή φύση τής δημιουργίας με τουβλάκια Lego. Με αυτά, αφενός, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες στο κουτί, μπορείς απλά να φτιάξεις πολύχρωμους, διασκεδαστικούς κόσμους / παιχνιδιάρικες αντανακλάσεις της πραγματικότητας. Αλλά μόνο αν, αφετέρου, εμπιστευτείς τη φαντασία σου και την αφήσεις να οργιάσει, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά ευφάνταστο, τολμηρό, ευέλικτο (και δη αδάμαστο) και πρωτότυπο, και να γίνεις αρχιμάστορας / master-builder. Εξού και το υπερ-όπλο τού Μεγιστάνα, που απειλεί να καταστρέψει το Lego σύμπαν, δεν είναι τίποτα άλλο από… κόλλα, που απειλεί να παγώσει τα πάντα και τους πάντες σε μια και μόνο, συμβατική μορφή.

Καθώς, με τη βοήθεια της πολυμήχανης, ανεξάρτητης, snob και αλαζονικής αρχικά / φαινομενικά, αλλά ευάλωτης, συναισθηματικής και έντιμης τελικά / ουσιαστικά Ζόρικης (που προετοιμαζόταν όλη της τη ζωή για να γίνει αυτή η «Εκλεκτή») του ηρωικού, σοφού, αλλά και ολίγο τρελούτσικου, τυφλού μάγου Βιτρούβιου (που πρωτο-διατύπωσε την προφητεία του ερχομού τού/της «Εκλεκτού/της») και του… Batman (στην πιο αδιανόητα ακομπλεξάριστη και άφοβα σατιρική εκδοχή του), ο Έμετ αρχίζει να εκπληρώνεται πιστεύοντας επιτέλους στον εαυτό, στις δυνάμεις και στη φαντασία του, δεν είναι μόνο τα παιδικά μάτια που κάνουν party (με το 3D ή μη Lego υπερθέαμα / πανδαιμόνιο). Είναι και η παιδική σκέψη, που – ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιεί – ποτίζεται από και διαπραγματεύεται σημαντικές ιδέες. Σαν αυτές που λένε πως «Εκλεκτός», ήρωας ή απλά ξεχωριστός δε γεννιέσαι, γίνεσαι, πως η προφητεία / το πεπρωμένον δεν είναι στα αλήθεια φυγείν αδύνατον, πως όλοι (πλην του Μεγιστάνα) έχουμε, λίγο ή πολύ, την καλή και την κακή πλευρά μας (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εκείνα του Καλού και Κακού Αστυνομικού και της Μονοκερούλας) ή πως το διαφορετικό δεν είναι ούτε τρομακτικό ή επικίνδυνο, ούτε και τόσο… διαφορετικό.

Αυτό το animation, όμως, κρύβει και αρκετούς, άκρως ψυχαγωγικούς θησαυρούς και για τους ενήλικες, κινηματογραφόφιλους και μη θεατές του. Εμμέσως πλην σαφώς αντικαπιταλιστικό μανιφέστο (δεν είναι τυχαίο πως μόνο ο Μεγιστάνας, επικεφαλής πανίσχυρου, εν δυνάμει «πολυεθνικού» ομίλου επιχειρήσεων, τεράστιων οικονομικών συμφερόντων είναι και παραμένει μέχρι τέλους, άνευ λύτρωσης κακός), με προοδευτική, αριστερή και σφόδρα αντιρατσιστική διάθεση, διαθέτει επίσης το απαραίτητο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ώστε να μην πάρει τον «εαυτό» του στα σοβαρά ή να γίνει προφανώς δηκτικό και διδακτικό. Έτσι, παραμένει μέχρι τέλους «αναψυκτικά» διασκεδαστικό και ενίοτε εξωφρενικά απολαυστικό, με τις πλείστες εύστοχες (ξεκαρδιστικές) αναφορές του σε κινηματογραφικά ή pop φαινόμενα της εποχής: από τους προαναφερθέντες «Σκοτεινό Ιππότη» και Μονοκερίτσα (που με την εμφάνιση και το πρωτότυπο, αγγλικό όνομα της, Unikitty παραπέμπει άμεσα στην πανταχού παρούσα σε παιδικά και μη, παιχνίδια, βιβλία, ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, Hello Kitty), μέχρι το Superman και τον πρωταγωνιστή και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και του «Χόμπιτ», Γκάνταλφ.

Μοναδική μου ένσταση / παράπονο η λίγο πριν το τέλος βουτιά στην πραγματικότητα. Τη βρήκα φλύαρη, καταχρηστική, εντελώς αχρείαστη και εύκολη, όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη ως λύση της αυτοθυσίας του Έμετ, που όχι μόνο πληγώνει το σασπένς και αποπροσανατολίζει, αλλά ενδέχεται και να σε πετάξει εντελώς εκτός ταινίας, μια ανάσα πριν από την (τόσο ικανοποιητική) κόψη τού νήματος. Άσε που αν είσαι ενήλικος, και έχεις επιλέξει τη μεταγλωττισμένη προβολή για να διευκολύνεις τα βλαστάρια σου, θα βγάλεις (όπως εγώ) καντήλες βλέποντας το Γουίλ Φέρελ να… μιλάει ελληνικά.