FreeCinema

Follow us

Ο ΚΟΣ ΠΙΜΠΟΝΤΙ & Ο ΣΕΡΜΑΝ (2014)

(MR. PEABODY & SHERMAN)

  • ΕΙΔΟΣ: Animation
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπ Μίνκοφ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Τα πάντα όλα υπόδειγμα… σκύλου, θετός μπαμπάς (έκθετου ως βρέφος) αγοριού ξεφτεριού χάρη σε ταξίδια στην Ιστορία-όταν-συμβαίνει με «κρύβε λόγια» χρονομηχανή, τρώει πακέτο: τη Γαλλική Επανάσταση, δαγκωνιά (!) τού μικρού σε ζηλιάρα συμμαθήτρια, γκιόσα κοινωνική λειτουργό που τους τρίζει τα δόντια για τη γονική επιμέλεια / την κορασίδα / τους δικούς της σε σπιτική επίσκεψη, χάσιμο (κι αίσθημα!) των 2 άτακτων παιδιών μεταξύ χτες και σήμερα, Δαναούς / Φαραώ / ντα Βίντσι και δε συμμαζεύεται ΤΩΡΑ. Θα διορθώσει το… σύμπαν για να μείνουν, πατέρας και γιος, μαζί;

Ό, τι θυμάται χαίρεται κανείς. Εγώ; Το vintage, γαλλικό, παρεμφερούς εκπαιδευτικού κλου «Μια Φορά κι Έναν Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος» του «γυαλιού». Ο δημιουργός τού «Ποντικομικρούλη», που εδώ ξαναπιάνει ορεξάτα μετά 20ετία το πλήρες animation απ’ όπου ξεκίνησε ντισνεϊκά (και έπιασε κορυφή με τον «Βασιλιά των Λιονταριών»), για λογαριασμό της DreamWorks, πλέον; Το side σκετς δυό χαρακτήρων της 60’s toon σειράς τής αμερικανικής τηλεόρασης «Rocky and Bullwinkle», που μετά από… σχέδια χρόνων προβιβάζει στο πανί, συχνά μετ’ επαίνων, παρά τα ντράβαλα.

Χρειάστηκαν: μία ιδέα Τόνι «Iron Man» Σταρκ στο τετράποδο maximum (γιατί ο ομιλών και κορυφαίου IQ Αζόρ είναι όχι μόνο εφευρέτης κι εταιρειάρχης, αλλά και ολυμπιονίκης, και νομπελίστας, και με – τύπου Ντρούπι, διόλου τυχαία αστείο cocktail – αταραξία τέλειος σε ό,τι κι αν… δοκιμαστεί), το μοτίβο υιοθεσίας τού «Εγώ ο Απαισιότατος» (στο πιο «Το Χαμίνι» αντικριστό του), η sci-fi ίντριγκα πισωγυρίσματος τού (πάρτε το πιο έσχατο, και ως υπενθύμιση του σεναριακού «ο κλέψας του κλέψαντος» και στον εξαιρετικά ανταγωνιστικό χώρο των studio «κινούμενων») «Free Birds», το συμπούρμπουλο κυριολεκτικά μνημειωδών νοματαίων αμολητών στη μεγαλούπολη του «Μια Νύχτα στο Μουσείο».

Και δεν έτυχε, πέτυχε (στα περισσότερα καμώματά της, τελοσπάντων) αυτή η «παίζω και μαθαίνω» περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας για-όλη-την-οικογένεια και συνάμα ατακτούλας θυμηδίας, ζωικών μετα-δικαιωμάτων, με στόχο πιο εχέφρονα τα σκασμένα και πιο ανοιχτόμυαλη την κοινωνία διδαγμάτων, και χαλυβδωτικά επαπειλούμενων (εξίσου για τα πατρικά και τα «αρφ» ένστικτα) κηδεμονευμάτων. Τα εύσημα είναι καταρχήν στους μα γνώριμα… ανθρώπινους μα απολαυστικά πλακατζίδικους, φυσικούς μανιερισμούς των ανηλικοενήλικων σιλουετών που έχει πλάσει η ομάδα των character effects (και που χτυπάνε tilt, εννοείται, στη δημιουργία της μυστήριας έκφρασης της Μόνα Λίζα).

Και η συνέχεια στο επόμενο: στα γκαγκ και τις ατάκες που, γραμμένα από τον μπαγάσα του θεάτρου και της TV Κρεγκ Ράιτ (στο κινηματογραφικό ξεπέταγμά του), ταξιδεύουν με fun το «κουλό» μπλέξιμο των ηρώων στην Αμερική του Προέδρου Γουόσινγκτον, την κοιλιά του Δούρειου Ίππου, τις πυραμίδες του Τουταγχαμών και την Τοσκάνη του Λεονάρντο (παραδεκτό, εδώ ξενίζει το ανεπιθύμητα slapstick νουμεράκι των ξύλινων πύρων που βρίσκουν καύκαλο). Στην αδρεναλίνη κασκαντών (απαύγασμα η καταδίωξη και το surf στους υπονόμους των Παρισίων του 18ου αιώνα) την οποία βολεύει αβίαστα χαλαρά το visual development (πετάει, όντως, το «φεύγα» τού ανεμοπλάνου). Στη, guess what, χάρμα μεταγλώττιση, αν και το ηχοληπτικό σπιντάρισμα της ενήλικης ντουμπλέρ Μαρίας Ζέρβα στο ρόλο της λιλιπούτειας Πένι «φωνάζει» (κι αυτό το «Ντελάγουερ», αν δεν ακουγόταν για την πολιτεία Delaware…).

Εκεί που η υπόθεση ήθελε τον μπόγια της είναι στο ΟΚ, αναποδογυρισμένου ρεαλισμού και συμβολισμών αλλά εντελώς ξεκούδουνης βάσης ακόμη και στον «μαγικό» κόσμο των ταινιών εμψύχωσης (και ένα παραμυθατζίδικο αναδρομικό μοντάζ υπό τις νότες του «Beautiful Boy» του Λένον «τη βλέπει» συγχωρητέα Pixar αλλά δε γειώνει δεόντως το «ποιητική αδεία» τής έμπνευσης) concept «Φλοξ διάνοια μεγαλώνει μπόμπιρα»: ένα υπερευφυές, με ανδρική λαλιά beagle; Γιατί και πώς, ειδικά από τη στιγμή που ουδέν άλλο pet σκάει μύτη για μιάμιση ώρα στην οθόνη; Έτερος μούργος που κόβει κομμάτι από το φιλμ αποδεικνύεται ο στόρι πανζουρλισμός στο τρίτο τέρμινο, οπότε γίνεται του… «Plus One» με τα alter ego και το timewarp πήγαιν’ έλα (ούτε Αϊνστάιν δε θα ’βγαζε άκρη – και εμφανίζεται κι αυτός) να υπεργαβγίζουν. Ας είναι. Κι αν ψάχνουν (και χάνουν) κάπως τους εαυτούς τους, «Ο Κύριος Πίμποντι & ο Σέρμαν» το διασκεδάζουν νουθετώντας σε ανεκτά. Κουνάς ουρίτσα;

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Φασαριόζε σπόρε και συνοδεύοντα γονέα, θα χαχανίσετε συνήθως ταυτόχρονα (η «φάση» της ηλεκτρικής ξύστρας, alert), ενίοτε χωριστά (μεγάλε, εντόπισε τα cameo Μπιλ Κλίντον και Σπάρτακου). Είσαι και της πρωτοβάθμιας; Θα εκτιμήσεις την «παράδοση». Είσαι και κτηνόφιλος; Fetch! Είσαι της δράσης και του γέλιου αλλά όχι του CG layout; Και πάλι θα φχαριστηθείς (σχεδόν όπως live action) πράγματα εδώ. Είσαι Ελληνάρας; Παίζει και «Ιλιάδα» στο πιο σούργελο. Απλώς δείξτε κατανόηση στις καλλιτεχνικές ελευθερίες τής script ράτσας και στο ύστερο ψιλομπερδεψομπούτιασμα, όλοι οι ανωτέρω.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.