της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Στο ευφάνταστο, τηλεοπτικό, άτυπο prequel του «Batman», «Gotham», ο Σον Πέρτγουι είναι ο Άλφρεντ Πένιγουερθ, ο Ρόμπιν Λορντ Τέιλορ ο Όσγουολντ Κόμπλμποτ / Penguin, και ο Κόρι Μάικλ Σμιθ ο Έντουαρντ Νίγκμα / Riddler. Το FREE CINEMA τους συνάντησε για μια αποκλειστική για τη χώρα μας συνέντευξη στο Λονδίνο, όπου αναμετρήθηκαν γόνιμα με τη ιδέα του «Gotham» ως εύστοχης αντανάκλασης / σχολίου στη σύγχρονη, ταραγμένη (πολιτική) πραγματικότητα.

Ο Σον είναι ο Λονδρέζος gentleman της παρέας. Εξαιρετικά γοητευτικός και αναπάντεχα προσγειωμένος. Με μια – σήμα κατατεθέν του – ακαταμάχητη βραχνάδα στη φωνή, έχει κάνει τα πάντα (θέατρο, σινεμά, video games, ραδιόφωνο και ό,τι μπορείς να φανταστείς στην TV) και προέρχεται από μια εξαιρετικά δημιουργική, θρυλική στην πατρίδα του οικογένεια της showbiz: ο πατέρας του, Τζον, υπήρξε «κολλητός» τού Λόρενς Ολίβιε και ενσάρκωσε τρίτος κατά σειρά τον Doctor Who· ο θείος του, Μάικλ, ήταν περίφημος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός· ο παππούς του, Ρόλαντ, ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και συνεργάτης του Τσάρλι Τσάπλιν· η αδερφή του, Ντάριελ, αναγνωρισμένη ηθοποιός του θεάτρου κ.ο.κ.

Ο Ρόμπιν είναι το γελαστό, εγκάρδιο, καινούργιο φιλαράκι σου. Πέρα από τη χαρακτηριστική, ένρινη φωνή του δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα τον Penguin που ενσαρκώνει. Λέει ότι το «Creation Nation», ένα ζωντανό talk show που συν-δημιούργησε και όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Μπίλι Άισνερ σε διάφορα Φεστιβάλ (και πλέον υπάρχει ως online cultιά), τον έμαθε να είναι ατρόμητος, πώς να διαβάζει και να ανταποκρίνεται στις διαθέσεις του κοινού και κυρίως τις λεπτές ισορροπίες του κωμικού συγχρονισμού. Εκτός από το «Gotham», είναι πολύ περήφανος και για τη συμμετοχή του ως αφηγητή στην τελευταία έκδοση του video game «Dishonoured», κυρίως εξαιτίας της εξωφρενικής ανάπτυξης και προοπτικής ανάπτυξης του format αυτού σε συνδυασμό με τη virtual reality.

Ο Κόρι είναι ο αλαφροΐσκιωτος, παράξενος και αμήχανος στις σιωπές του καλλιτέχνης. Που, όμως, μιλά πιο στρωτά και εύγλωττα από τους τρεις. Είναι ο πιο άπειρος, με το συντομότερο αλλά και πιο εντυπωσιακό βιογραφικό, αφού ήταν υποψήφιος για Critics’ Choice Award δεύτερου ρόλου για τη συμμετοχή του στην πολυβραβευμένη mini σειρά «Olive Kitteridge», έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ συμπρωταγωνιστώντας με την – Ντεϊνίρις του «Game of Thrones» – Εμίλια Κλαρκ στο «Πρόγευμα στο Τίφανις» και συμμετείχε τόσο στο «Carol», όσο και στο προσεχές «Wonderstruck» του Τοντ Χέινς, για τον οποίο «δεν μπορώ να πω αρκετά υπέροχα πράγματα».

Τους κάνω την πρώτη ερώτηση και τους αφήνω να κάνουν παιχνίδι μόνοι, με ελάχιστες ενδιάμεσες παρεμβάσεις / παραινέσεις (που ως εντέλει άχρηστες, απουσιάζουν από αυτό το κείμενο).

Κατά κάποιον τρόπο, όλοι σας, όπως και το υπόλοιπο καστ της σειράς, είχατε να αναμετρηθείτε με μερικές λιγότερο ή περισσότερο εμβληματικές ερμηνείες από θρύλους του επαγγέλματος , καθώς ο Μάικλ Κέιν έχει ενσαρκώσει τον Άλφρεντ, ο Ντάνι ΝτεΒίτο τον Penguin και ο Τζιμ Κάρεϊ τον Riddler. Αναρωτιέμαι αν αυτό το συνειδητοποιήσατε – ήταν κάτι που σας άγχωσε, αν μελετήσατε καθόλου τη δουλειά των προκατόχων σας, ή προτιμήσατε να κάνετε αυτή τη σειρά φρέσκοι, ανεπηρέαστοι;

Σον: Είχαμε να αναμετρηθούμε με σπουδαίες ερμηνείες, είναι η αλήθεια, αλλά για τους showrunners μας, Μπρούνο Χέλερ και Ντάνι Κάνον, η βασική ιδέα της σειράς ήταν να δείξουν πως αυτή η πόλη πλάθει αυτούς τους ανθρώπους και τους ωθεί να γίνουν οι χαρακτήρες που γνωρίζουμε και αγαπάμε αργότερα. Οπότε, στην ουσία δεν πρόκειται για μια διαφορετική, νέα εκδοχή αυτών των χαρακτήρων, αλλά για επαναπροσδιορισμό τους. Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε τη διαδικασία εξέλιξής τους στους ανθρώπους που ξέρουμε. Έτσι, μπορεί ως ηθοποιοί να ήμασταν τρομοκρατημένοι, γιατί φυσικά και θα σε συγκρίνουν με προηγούμενους ερμηνευτές του ρόλου σου. Από την άλλη, όμως, στην πραγματικότητα προηγούμαστε, με την έννοια ότι επιτρέπουμε στην καρδιά αυτών των χαρακτήρων να χτυπήσει για πρώτη φορά. Και ήταν τιμή για εμάς.

Κόρι: Είμαι μεγάλος fan του Τζιμ Κάρεϊ. Πέρασα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας μιμούμενος τον Τζιμ, δίνοντας παραστάσεις για την οικογένειά μου… Το μόνο πράγμα που δεν έχω δει είναι η δουλειά του ως Riddler. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο φιλμ του («Μπάτμαν για Πάντα») που ποτέ δεν είδα. Έχω δει αποσπάσματα από τη σειρά «Batman» των 60’s, αλλά ποτέ δεν της αφιέρωσα χρόνο, να την παρακολουθήσω κανονικά. Από τη στιγμή που πήρα τον ρόλο, όμως, σκέφτηκα ότι δεν θα μου είναι χρήσιμη, γιατί πολύ απλά θα ήταν χάλια. Έτσι προτίμησα να διαβάσω comics που κάλυπταν πολλές δεκαετίες. Και ανακάλυψα τόσο ποικίλα πορτρέτα του Riddler στο χαρτί, που αισθάνθηκα πλήρη ελευθερία στο να θεσπίσω τη δική μου εκδοχή, καθώς κάθε φορά που ένας καινούργιος καλλιτέχνης ή ένας καινούργιος συγγραφέας αναλάμβανε το comic, ο τόνος τού χαρακτήρα, η συμπεριφορά, η προσωπικότητά του, το πόσο γκροτέσκο ή το πόσο επικίνδυνος μπορούσε να γίνει, ο τρόπος που σκαρφιζόταν να τρομοκρατεί τους ανθρώπους άλλαζαν εντελώς. Όπως άλλαζαν επίσης το κούρεμα, τα ρούχα και το απειλητικό του χαμόγελο. Οπότε ένιωσα εντελώς ελεύθερος και σκέφτηκα: «Ω, θα κάνω την κατά Κόρι εκδοχή του Έντουαρντ Νίγκμα». Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έπρεπε να ανταποκριθώ σε κάποιες προδιαγραφές, αρκεί να έκανα καλά τη δουλειά μου.

Ρόμπιν: Εγώ μεγάλωσα παρακολουθώντας τη σειρά κινουμένων σχεδίων «Batman», κάθε μέρα μετά το σχολείο. Επίσης ήμουν πωρωμένος με τις ταινίες «Batman», και ειδικά με το «Ο Μπάτμαν Επιστρέφει». Μπορεί και να το έχω δει εκατό φορές στις τηλεοπτικές του προβολές. Οπότε αυτός ο ρόλος αποτελούσε κομμάτι της ζωής μου. Αλλά το αστείο είναι πως όταν έκανα την audition γι’ αυτή τη σειρά, την έκανα με ψεύτικη σκηνή. Ο ρόλος που δοκίμασα δεν λεγόταν Όσγουολντ και ούτε δόθηκε σε κανένα μας σενάριο να διαβάσουμε. Οπότε ερμήνευσα εκείνη τη σκηνή χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για τον χαρακτήρα ή τη σειρά και ευτυχώς τα πήγα καλά! (Γελάει) Κατάλαβα, όμως, αμέσως από εκείνη την audition ποια θα ήταν η ερμηνεία μου αυτού του χαρακτήρα. Και ευτυχώς που δεν είχα ιδέα τότε ότι πρόκειται για τον Penguin. Έτσι ξεκίνησα με έναν άγραφο πίνακα και μετά σκέφτηκα, «ΟΚ, ό,τι έκανα σε εκείνη την audition προφανώς δούλεψε πολύ καλά, οπότε θα συνεχίσω να κινούμαι προς εκείνη την κατεύθυνση». Όπως είπε και ο Κόρι, δεν αισθάνθηκα καθόλου πίεση να αναδημιουργήσω ή να μιμηθώ τη δουλειά κάπου άλλου.

Σ: Κανείς μας δεν ήξερε αρχικά περί τίνος πρόκειται…

Ρ: Ακριβώς.

Σ: …Υπήρχε αυτό το γενικό πράγμα που ψυχανεμιζόμασταν στο Χόλιγουντ… Αυτό το υποτιθέμενο show για τον «Batman», αλλά κανείς μας δεν γνώριζε πραγματικά ότι γι’ αυτό επρόκειτο όταν κάναμε auditions με αυτούς τους γενικούς και αόριστους διαλόγους.

Κ: Πώς ονομαζόταν ο χαρακτήρας που κληθήκατε να διαβάσετε; Ο δικός μου ήταν ο Νεντ.

Ρ: Πολ. (Γελάει)

Κ: Πολ; Φοβόμουν ότι θα είναι κάτι του στιλ «Oliver Kriplepig»! (Ξεκαρδίζονται και οι τρεις.)

Σ: Ο δικός μου δεν είχε καν όνομα. Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό το πράγμα. Και μετά συνάντησα τον Ντάνι Κάνον και μου είπε «είναι ο Άλφρεντ, είναι για το ‘Gotham’». Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Ρ: Νομίζω, πάντως… Ε, λοιπόν εγώ βρήκα τα comics πολύ βοηθητικά. Είχα διαβάσει κάποια κατά καιρούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήμουν aficionado, ειδικά όσον αφορά τον Penguin. Ήμασταν πολύ τυχεροί, καθώς ο επικεφαλής της DC, Τζεφ Τζόουνς, συμμετέχει ενεργά σε όλες τις σειρές της εταιρείας. Όταν τον πρωτοείδα, σε κάποια εκδήλωση του TCA (Television Critics Association), αν δεν κάνω λάθος, πήγα και του είπα: «Αν ξέρεις τίτλους που επικεντρώνονται στον Penguin, στο πού μεγάλωσε και στο παρελθόν του, πες μου να τους αγοράσω». Μου απάντησε: «Ποια είναι η διεύθυνσή σου»; (Γελάει) Του δίνω τη διεύθυνσή μου και δύο μέρες μετά προσεκτικά επιλεγμένα από τον Τζεφ Τζόουνς comics του «Batman» έφτασαν στην πόρτα μου! Ένα από αυτά ήταν το «Penguin Pain & Prejudice», το οποίο αφηγείται μια καταπληκτική ιστορία και εμβαθύνει ουσιαστικά στο παρελθόν του. Από αυτό έμαθα ότι υπήρξε θύμα φοβερού εκφοβισμού ως παιδί και αυτό το στοιχείο της ψυχολογίας του με βοήθησε ιδιαίτερα, καθώς μαρτυρά την ανθρωπιά του. Από αυτό πιάστηκα όταν αποφάσισα, «ΟΚ, εδώ μπορούμε να πατήσουμε για να αρχίσουμε να εξανθρωπίζουμε αυτόν τον χαρακτήρα, να τον γειώσουμε και να τον κάνουμε όσο το δυνατό πιο πραγματικό, αληθινό». Στη δική μου περίπτωση, λοιπόν, τα comics ήταν σαφώς χρήσιμα.

Σ: Εγώ πάλι άρχισα να τα διαβάζω πολύ αργότερα, καθώς ελάχιστα αποκαλύπτουν από το παρελθόν του Άλφρεντ, πέρα ίσως από το γεγονός ότι το υπόλοιπό όνομά του είναι Θάντιους Κρέιν, ενώ το Πένιγουερθ προέκυψε επειδή συνήθιζε να κουβαλά ένα κυανιούχο χάπι και μια πέννα, οπότε η ζωή του άξιζε μια πέννα… Άρχισα να τον μελετάω στα comics αφού ξεκινήσαμε γυρίσματα, καθώς δεν είχαμε δει ποτέ ξανά τον Άλφρεντ σ’ αυτή τη φάση της ζωής του. Ξέρεις, λίγο πιο νέο και πιο cool από ό,τι τον ερμήνευσαν ο Σερ Μάικλ (σ.σ. Κέιν στην τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν) ή ο Μάικλ Γκαφ (σ.σ. στις ταινίες του Τιμ Μπέρτον). Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε σ’ αυτή την ηλικία – και γιατί ένας πρώην κατάσκοπος από τις φτωχογειτονιές κατέληξε να δουλεύει για τον πλουσιότερο άνδρα στον κόσμο; Στην πραγματικότητα, λοιπόν, όπως ξαναείπα, τον επαναπροσδιορίσαμε, συνθέτοντας μια εντελώς δικιά μας ερμηνεία του Άλφρεντ. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, που πλέον επηρεάζουμε – οφείλω να πω και είμαι πολύ υπερήφανος για το «Gotham» σ’ αυτό το θέμα – την απόδοσή του στη μεγάλη οθόνη, όπως είδαμε στο «Batman V Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Εκεί υπάρχουν αδιαμφισβήτητα επιλογές, στοιχεία και ιδέες από τη σειρά μας όσον αφορά την προϊστορία τού Άλφρεντ, περισσότερο ή λιγότερο προφανή… Το ό,τι υπήρξε (στα comics) πεζοναύτης κι είχε χάσει το ένα του πόδι έπρεπε ν’ αλλάξει – πολλοί οι κουτσοί στη σειρά! (Γελούν όλοι μαζί.) Και μετά αποφασίσαμε ότι ο Τόμας Γουέιν και ο Άλφρεντ γνωρίστηκαν στην Καταιγίδα της Ερήμου, στο Ιράκ, έτσι ώστε να εξηγείται πώς ο δε κατέληξε υπάλληλος του μεν. Επίσης, μετά από 76 χρόνια μυθολογίας και τόσο πολλές εκδοχές του Άλφρεντ που τον αντιλαμβάνονταν πάντα με στρατιωτική προϋπηρεσία, ακόμα και στην MI5, εμείς τον επαναπροσδιορίσαμε ως βετεράνο της SAS (Special Air Service).

Κ: Εγώ διάβασα πολλά από τα comics, και όπως είπα με εξίταρε η ποικιλία του χαρακτήρα – μου έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Εντύπωση που μου φάνηκε χρήσιμη όταν ο Νίγκμα άρχισε να μιλά στον εαυτό του σαν να είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Άρχισε να βλέπει τον εαυτό του έξω από τον εαυτό του και να επικοινωνεί με αυτόν τον τύπο με τον οποίο δεν ταυτιζόταν αρχικά, αλλά τελικά αποδέχτηκε, καθώς αποτελούσε το πραγματικό του είναι. Διαβάζοντας τα comics, ήμουν ενθουσιασμένος με την ικανότητα αυτού του χαρακτήρα να με εκπλήσσει. Και το ίδιο ακριβώς αισθάνομαι γυρίζοντας τη σειρά. Τα σενάρια με καταλαμβάνουν διαρκώς εξαπίνης. «Ω, είναι ικανός για κάτι τέτοιο! Ω, αυτό είναι συναρπαστικό»! Ως Κόρι βιώνω ό,τι ακριβώς και ο Έντουαρντ. «Ω, αυτός είμαι εγώ! Και πρέπει να τον διεκδικήσω!»

Το αγαπημένο μου comic είναι το «Riddle Factory» και αποτελεί το πιο… ανησυχητικό από όσα διάβασα. Σε αυτό, ο Riddler αναδεικνύεται ως vigilante κατά κάποιον τρόπο. Σαν να λέει στον Batman «κάνω ακριβώς ό,τι κάνεις κι εσύ». Χωρίς ίχνος ενοχών, όμως. Γι’ αυτόν όλα είναι απλά ένα παιχνίδι. Είναι ένα τόσο πυκνό και περίπλοκο στην εξέλιξή του comic. Γι’ αυτό και είναι το αγαπημένο μου. Διαθέτει το είδος της διανοητικής χειραγώγησης και του fuckery που αποτελούν σήματα κατατεθέντα του Riddler και ελπίζω να ενστερνιστούμε και να αναδείξουμε πολύ σύντομα και στη σειρά… Μας έχει πάρει χρόνο. Για να είμαι ειλικρινής, η πρώτη σεζόν ήταν πολύ απογοητευτική για μένα, καθώς δεν είχα πολλά να κάνω. Τον αισθανόμουν πολύ μονοδιάστατο τότε, αλλά αυτή ήταν η ζωή του: πραγματικά αδιάφορη. Προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους να γελάσουν, κανείς δεν γελούσε. Προσπαθούσε να κάνει φίλους, σε κανέναν δεν άρεσε. Προσπαθούσε να γίνει αστείος, γινόταν ενοχλητικός. Καταλαβαίνεις; Τίποτα δεν λειτουργούσε έτσι όπως το είχε σχεδιάσει. Και κατανάλωνε τόση ενέργεια, και έκανε τόση προσπάθεια στο να γίνει καλός άνθρωπος, που πήγαν στράφι. Έτσι, όταν λέει ότι το πεπρωμένο του είναι να αποτελεί ένα φριχτό άτομο, πραγματικά το πιστεύει, γιατί το να είναι καλός ποτέ δεν λειτούργησε. Και πέρασα έναν χρόνο ερμηνεύοντας αυτό, οπότε ήταν απογοητευτικό και για τον Κόρι. Γιατί αισθανόμουν ότι τίποτα από ό,τι έκανα δεν είχε κάποια ανταμοιβή ή ανταπόκριση. Οπότε, όταν τελικά άρχισα να κάνω τρελά, άγρια πράγματα, άρχισα να το διασκεδάζω όσο το διασκέδαζε κι ο Έντουαρντ. Επειδή πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν. Η ζωή του είναι τουλάχιστον συναρπαστική τώρα – κάτι που δεν ήταν πριν.

Ρ: Στη δική μου περίπτωση το σενάριο ήταν εξαιρετικά καλογραμμένο, τουλάχιστον όσον αφορά τον χαρακτήρα μου. Αυτό που αγαπάω σε αυτή τη σειρά, όπως είπε και ο Σον, είναι το πώς η πόλη διαφθείρει αυτούς τους ανθρώπους. Και επίσης ότι δεν υπάρχουν απόλυτα – δεν υπάρχει απόλυτο καλό, δεν υπάρχει απόλυτο κακό, μόνο μια πολυεπίπεδη μυριάδα γκρι. Χαρακτηριστικά, στην περίπτωσή μου, η πιο ισχυρή σχέση που είχα (σ.σ. ως Όσγουολντ) εξαρχής ήταν με τον Τζιμ Γκόρντον. Στην πραγματικότητα είμαστε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Τζιμ αντιπροσωπεύει την ενάρετη πλευρά, ενώ ο Όσγουολντ τη διεφθαρμένη. Και ο Όσγουολντ πάντα προσπαθεί να διδάξει τον Τζιμ πως «πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σε αυτή την πόλη παραμένοντας απόλυτα ενάρετος».

Σ: Ξέρεις, μπορεί αρχικά να φάνταζαν κάποιοι χαρακτήρες μονοδιάστατοι, αλλά για τον Μπρούνο και τον Ντάνι… αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Και τους εκτιμώ γι’ αυτό. Και σαφώς απογοητεύεσαι ως ηθοποιός, γιατί παίρνει πολύ χρόνο να γυρίσεις αυτό το show. Και έβρισκα επανειλημμένα τον εαυτό μου κολλημένο στο αρχοντικό, να φτιάνει αναρίθμητες κούπες τσάι για τον master Μπρους! Άρχισα να βαριέμαι πολύ. Όταν, όμως, πραγματικά εξαπολύουν τον χαρακτήρα σου, ήταν… τι να σου πω… σαν ανακουφιστική, καθαρτική διάρροια ένα πράγμα! (Γελάει.) Αλήθεια! Και εμένα με εξαπέλυσαν όταν χρειάστηκε να παροτρύνω τον master Μπρους να αντιμετωπίσει τον bully του σχολείου του. Τότε συνειδητοποίησα την επιρροή και την καταλυτική ενέργεια επίδρασης του Άλφρεντ στην πορεία ενηλικίωσης του Μπρους Γουέιν, καθώς και τη δύναμη που κατέχει αργότερα στη ζωή τους. Ήταν εκείνη η συγκεκριμένη στιγμή, όταν τον υποχρεώνω να αντιμετωπίσει τον bully και του δίνω το ρολόι του πατέρα του και του λέω: «Ανόρθωσε το ανάστημά σου»! Αυτή για μένα είναι η στιγμή της γέννησης του Batman. Και ξαφνικά κατάλαβα τι προσπαθεί να κάνει ο Μπρούνο Χέλερ. Νιώθεις ότι είναι κάτι που κατέκτησες μόνος, αλλά είναι πάντα το ευγενικό, καθοδηγητικό χέρι του showrunner που σε σπρώχνει στη σωστή κατεύθυνση. Από την άλλη, η χαρά της συμμετοχής μας στη σειρά είναι ότι προκύπτουν αναπάντεχα ταιριαστά στοιχεία και δεν είμαστε βέβαιοι ποιος ακολουθεί ποιον. Ο Μπρούνο μου είπε, «σε γνωρίζω έναν χρόνο τώρα και είσαι ο Άλφρεντ, πια. Σε ακολουθούμε σε ό,τι κάνεις». Αντιλήφθηκαν, λοιπόν, ότι είμαι σωματικά δραστήριος και πρόσθεσαν το γεγονός ότι ο Άλφρεντ είναι ικανότατος στη σώμα-με-σώμα μάχη.

Ξεκινήσαμε με μια σχεδόν pastiche προσέγγιση του Άλφρεντ, καθώς ήταν μονίμως τσατισμένος και απότομος μ’ αυτό το νεαρό αγόρι. Είχαν (σ.σ. Χέλερ και Κάνον) τους λόγους τους, όμως. Είναι δύσκολη και κωμικοτραγική η προσπάθεια επικοινωνίας με οποιονδήποτε έφηβο, όπως και να το κάνεις. Αν, όμως, μπορέσεις σιγά-σιγά να δημιουργήσεις μια κοινή γλώσσα με αυτόν τον ταραγμένο νεαρό άνδρα, ακόμα κι αν είναι δυσλειτουργική ως έναν βαθμό και επί μέρους δεν δουλεύει, θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις. Είναι ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό ταξίδι το να μεγαλώνεις μαζί με αυτόν τον νέο άνδρα, το να τον βλέπεις να συνειδητοποιεί τη δύναμή του και να μαθαίνει. Και το να αισθάνεσαι αρχιτέκτονας της εξέλιξής του με έναν τρόπο. Εξάλλου, νιώθω πολύ πατρικός απέναντί του. Παραδόξως, έχω έναν γιο που λέγεται Άλφρεντ και είναι περίπου στην ίδια ηλικία, oπότε καθόλου δεν με πειράζει να περνάω χρόνο με τον ψεύτικο γιο μου στο set. (Γελάει.) Ο Ντέιβιντ Μαζούζ (Μπρους Γουέιν) είναι απίθανο παιδί και οφείλω να του αποδώσω τεράστια εύσημα, γιατί είναι απίστευτα συγκεντρωμένος, λαμπρός ηθοποιός και καταπληκτικός άνθρωπος. Είναι χαρά και μεγάλη τιμή για μένα να δουλεύω μαζί του. Οπότε, ναι, ίσως αρχικά να ξεκινήσαμε μονοδιάστατοι, αλλά πλέον είμαστε πολύ αληθινοί.

Κ: Έχω τόση πίστη στη σειρά και στον τρόπο που διευρύνεται και εξελίσσεται. Νομίζω ότι ο δεύτερος κύκλος ήταν σημαντικά πιο δυνατός από τον πρώτο, στη μορφή και στη δομή του. Και είμαι ενθουσιασμένος που ο Τζον Στίβενς, ένας από τους παραγωγούς μας, αναλαμβάνει σιγά-σιγά και καθήκοντα showrunner. Πιστεύω ότι είναι πολύ ξύπνιος και δημιουργικός και απόλυτα αφιερωμένος στο «Gotham». Έχω τόση πίστη στους ανθρώπους που μας καθοδηγούν, ώστε πιστεύω ότι έχουμε πολλούς κύκλους ακόμα μπροστά μας και η σειρά θα συνεχίσει να γίνεται πιο δεμένη, δυνατή και συναρπαστική. Και με όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας τώρα τελευταία – είναι τόσο ρευστή εποχή, με πολύ κακό να βράζει – θεωρώ πως το «Gotham» μπορεί να γίνει εξαιρετικά επίκαιρο. Έχουμε πολλά να σχολιάσουμε από όλα όσα γίνονται. Σίγουρα. Η σειρά είναι για τη διαφθορά. Γι’ αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή στην Αμερική και όχι μόνο – είναι μια κατακραυγή για την πολιτική διαφθορά, για τα χρήματα στην πολιτική. Είναι πολύ άνω-κάτω τα πράγματα αυτή τη στιγμή στην Αμερική, καθώς ο λαός απαιτεί και από τα δύο μεγάλα κόμματα δραστικές αλλαγές σε όλα αυτά τα πέπλα που καλύπτουν ό,τι συμβαίνει στην Ουάσιγκτον και στην πολιτική. Κι έχουμε στήσει έτσι το «Gotham», έχουμε εδραιώσει έτσι τον κόσμο και τους χαρακτήρες μας, που μπορούμε πλέον να λειτουργήσουμε ως ηχώ της πραγματικότητας, να την σχολιάσουμε και το κοινό να μας καταλάβει. Μια σειρά σαν τη δική μας, με το ξεχωριστό, δικό της σύμπαν, τη δική της πόλη, χρειάζεται χρόνο για να πετύχει κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε το «House οf Cards» για να έχουμε άμεσο αντίκτυπο. Χρειαστήκαμε χρόνο, αλλά νομίζω ότι με τον τρίτο κύκλο βρισκόμαστε στην κατάλληλη στιγμή να το καταφέρουμε.

Ο Τράμπ θα ταίριαζε περίφημα στο «Gotham».

Κ: (Ενώ όλοι γελούν…) Ναι. Είναι ο απόλυτος κακός.

Ο 2ος κύκλος του «Gotham» κυκλοφορεί σε DVD box set από την εταιρεία Tanweer.

Ο 3ος κύκλος της σειράς προβάλλεται στα κανάλια Novacinema.