του Ηλία Φραγκούλη

Τέτοιον καιρό πέρσι διανεμήθηκε στις ΗΠΑ το «Assassination Nation» του Σαμ Λέβινσον, ένα σατιρικό exploitation θρίλερ που δεν είχε σχεδόν καμία απήχηση στις αίθουσες, όμως αξίζει να αποκτήσει μία σοβαρή cult φήμη και να προκαλέσει έντονες συζητήσεις (διαχρονικά), πόσω μάλλον σε μία εποχή που το Χόλιγουντ κατηγορείται για τη βίαιη «διαπαιδαγώγηση» των θεατών του, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στην (πρόσφατη) αναβολή της εξόδου του (μάλλον πολιτικού και κατάμαυρου χιουμοριστικά) θρίλερ «The Hunt» από το studio της Universal, λες και έτσι θα σταματήσει η τρελή μανία οπλοχρησίας και το αναίτιο αιματοκύλισμα από… αμφιλεγόμενης νοημοσύνης και διανοητικής κατάστασης (ευρύτερα) πολίτες που βγαίνουν έξω και σκοτώνουν ό,τι περνάει από μπρος τους!

Εξαιτίας όλων αυτών, έχει μία επιπλέον σπουδαιότητα ένα έργο σαν το «Assassination Nation», το οποίο ξεκινά σχεδόν «ανώδυνα» στην πόλη του Σάλεμ (χα!) σήμερα, παρακολουθώντας τη δράση ενός αγνώστου ταυτότητας hacker, ο οποίος ευθύνεται για τη διαρροή υλικού ιδιαίτερων στιγμών του Δημάρχου (φωτογραφίες που αποκαλύπτουν την έφεσή του στο cross-dressing ή και τα γούστα του στο σεξ και με άνδρες), σκάνδαλο που τον οδηγεί σε μία επεισοδιακή και δημόσια αυτοκτονία μπροστά στο Δημοτικό Συμβούλιό του.

Όχημα για την κυρίως αφήγηση είναι η Λίλι και τρεις συμμαθήτριες φίλες της, οι οποίες αρχικά καταναλώνουν εκ του ασφαλούς τη χιονοστιβάδα κουτσομπολιού που αφιονίζει τους πολίτες του Σάλεμ (ακολουθεί το «leak» πληροφοριών για την προσωπική ζωή του Διευθυντή του σχολείου), όμως όταν η 17χρονη πρωταγωνίστρια εκτεθεί με τη σειρά της ως online φαντασίωση παντρεμένου κυρίου που θα ήθελε να κάνει άγριο σεξ μαζί της, η κατάσταση ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο και οι κάτοικοι είναι έτοιμοι να βγουν στους δρόμους για να λιντσάρουν ή και να σκοτώσουν (!) εκείνους που ευθύνονται για την εικόνα ηθικής παρακμής μέσα στην οποία… μια χαρά ζούσαν ενόσω δεν είχαν βγει όλα στη φόρα.

Η ταινία φέρει ίχνη από τα διασημότερα teen classics περασμένων δεκαετιών, όπως το «Heathers» (1989) ή το «Mean Girls» (2004), όσον αφορά το κομμάτι της σχολικής δράσης, όμως η έκρηξη βίας που ακολουθεί έρχεται να ξαφνιάσει και να σοκάρει, με το δεύτερο μισό του έργου να μοιάζει με θρίλερ τρόμου καταδίωξης, περιλαμβάνοντας σκηνές τόσο γραφικές που απορείς πως οι παραγωγοί τη γλίτωσαν με ένα απλό R rating για «disturbing bloody violence»! Πάνω απ’ όλα, όμως, το «Assassination Nation» μετατρέπεται σε ένα πολυεπίπεδο καταγγελτικό φιλμ που κρίνει οτιδήποτε μπορείς (ή δεν τολμάς) να φανταστείς σε κοινωνικό επίπεδο: bullying, κακοποίηση, ταξικισμό, εθισμό σε αλκοόλ, ναρκωτικά, κινητά τηλέφωνα και social, σεξουαλικό προσανατολισμό, οπλοχρησία, ομοφοβία, εθνικισμό, ρατσισμό, εγκληματικότητα, σεξισμό, φεμινισμό, you name it!

Στη μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Σαμ Λέβινσον υπογράφει μία κανονική βόμβα molotov, από αυτές που φέρνουν το κοινό σε ειλικρινά δύσκολη θέση ώστε να παραμείνουν με τα μάτια ανοιχτά μπροστά στην οθόνη (για 108 λεπτά), χαρίζοντας απίστευτο υλικό για σχολιασμό και σκληρό debate κατόπιν. In your face αισθητική στα πλάνα, μοντάζ που στάζει τσαμπουκά, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, split-screen που μοιάζουν με smartphones που «κολλήσανε» μαζί σε ένα frame, τα πάντα σε ένα πνεύμα απόλυτου σήμερα, δίχως ηθικολογίες, τύψεις ή ντροπές. Μπορεί σε σημεία να φαντάζει υπερβολική τούτη η ανεξέλεγκτα βίαιη απεικόνιση των αμερικανικών suburbs, όμως πόσες φορές η ειδησεογραφία μάς έφερε αντιμέτωπους με ακόμη πιο φρικτά περιστατικά από την πατρίδα του «αμερικανικού ονείρου»; Η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που θέλει να σου δείξει ο Λέβινσον. Αρκεί να μην αποστρέψεις το βλέμμα σου…

Διόλου περιέργως, το «Assassination Nation» κυκλοφόρησε περιορισμένα και στο home entertainment (ειδικά της Ευρώπης), οπότε ακολουθώντας τη… νόμιμη οδό μπορείτε να το αγοράσετε σε ψηφιακή HD μορφή από το βρετανικό Amazon, αφού τα αμερικανικά releases δεν θα παίξουν στα player περιοχής 2 που έχετε στην κατοχή σας. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει προγραμματισμός για κυκλοφορία του φιλμ και στην Ελλάδα. Το συνιστώ τόσο θερμά, που αρκεί να προσθέσω ότι μιλάμε για ταινία που αν παιζόταν στα σινεμά εδώ, θα είχε μία σίγουρη θέση στο top 10 των καλύτερων φιλμ της (περσινής) σεζόν. Το λάτρεψα από την αρχή μέχρι το σαρκαστικά αιχμηρό φινάλε της παρέλασης υπό τους ήχους του «We Can’t Stop» της Μάιλι Σάιρους. Σινεμά με αρχίδια. Πολιτικό. Κοινωνικό. Και πρωτίστως νεανικό. Μπας και βάλουν λίγο μυαλό οι επόμενες γενιές… του χάους.