του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Για το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο ένας από τους γιους του Ρίντλεϊ Σκοτ δύσκολα θα ξέφευγε από τις καλύτερες στιγμές της οικογενειακής παράδοσης. Επέλεξε, λοιπόν, ένα σενάριο φαντασίας, που εκτός από μια σειρά άλλων – καλύτερων – φιλμ, έχει σαφέστατες επιρροές και από το «Blade Runner».

Η ιστορία της Μόργκαν δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Αποτελεί ένα γενετικό πείραμα που πήγε στραβά, παρά το επιστημονικό του επίτευγμα. Η Μόργκαν είναι ένα πλάσμα που μεγάλωσε σε εργαστήριο, με συνθετικό DNA. Παρά τα εξαιρετικά της στοιχεία, όμως, παρουσιάζει εκρήξεις βίας. Μια απ’ αυτές βλέπουμε στην αρχή κιόλας της ταινίας, όταν ένα πρόσωπο της επιστημονικής ομάδας παραμορφώνεται εξαιτίας μιας τέτοιας έκρηξης οργής. Είναι το γεγονός που θα κάνει ένα μυστηριώδες εταιρικό στέλεχος να φτάσει στην απομακρυσμένη περιοχή όπου μεγαλώνει αποκλεισμένη η Μόργκαν, προκειμένου να αποφασίσει για την τύχη της. Η στάση της είναι αυστηρή και έρχεται σε αντίθεση με εκείνη της επιστημονικής ομάδας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Έχουν αφιερώσει χρόνια σε αυτό το project και το αποτέλεσμα, αν και όχι ακριβώς ανθρώπινο, είναι ένα κορίτσι με γοητευτική προσωπικότητα, που αγαπά την κλασική μουσική και τις βόλτες στη φύση. Αρκεί να μην της πεις ότι θα τις της περιορίσεις. Στην πορεία, βέβαια, ένας-ένας θα αρχίσουν να μετανιώνουν για την υποστήριξή τους…

Το πιο σημαντικό πράγμα που έχει καταφέρει ο Λουκ Σκοτ, είναι να συγκεντρώσει ένα πάρα πολύ καλό καστ, το οποίο ωστόσο θα προτιμούσες να δεις σε μια καλύτερη ταινία. Δεν υπάρχει κάτι κακό στο story που κάθε τόσο θυμίζει κάτι από «Από_Μηχανής», «Hanna», ακόμη και «Σιωπή των Αμνών». Απλώς δεν υπάρχει και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που να το κάνει να ξεχωρίσει, η ανία κυριαρχεί σταδιακά και ουδείς χρειάζεται να απορεί γιατί αυτό το θρίλερ φαντασίας έκανε ντεμπούτο στη χώρα μας σε DVD.