του Νίκου Παλάτου

Ο Τομ Μίλερ είναι ένας επαγγελματικά τελειωμένος ατζέντης. Το μόνο που του έχει απομείνει σε τούτη τη ζωή είναι το πιοτό και οι αναπολήσεις της χρυσής για εκείνον εποχής, όταν είχε τη δύναμη να κάνει αστέρι πρώτου μεγέθους ακόμα και την Τζούλι Λόντον… την ίδια! Ψάχνει την ευκαιρία να ξαναπιάσει την καλή, με τη φήμη του σωστού και τυπικού επαγγελματία που τον συνόδευε να μην έχει ξεφτίσει εντελώς. Ο Φατς Μέρντοκ είναι ένας μεγαλομαφιόζος που επί σειρά ετών διαφέντευε (με τον όχι ακριβώς πιο… ευγενικό τρόπο) τους κουλοχέρηδες της Νέας Υόρκης. Η φυγή στην Ευρώπη, προκειμένου να γλυτώσει από τα μπλεξίματα με το Νόμο, είχε αποτελέσματα μεν, πρόσκαιρα δε, καθώς όταν ένιωσε ασφαλής να επιστρέψει πίσω στη χώρα, προς απογοήτευσή του είδε πως ο «θείος Σαμ» δεν είχε ξεχάσει την περίπτωσή του. Μπαίνει στη φυλακή για μερικά χρόνια και όταν βγαίνει έξω βρίσκεται κι αυτός στην άβολη θέση να αναπολεί το «ένδοξο» παρελθόν του.

Ακόμη και για τους gangster, όμως, υπάρχει ο έρωτας! Αυτός είναι η αιτία που οι δρόμοι του Τομ και του Φατς θα συναντηθούν. Διότι ο Μέρντοκ το πηγαίνει για γάμο με γκόμενα από εκείνες που βλέπεις και σου πέφτει το σαγόνι, εκείνη όμως έχει το σοβαρό μειονέκτημα να υπολείπεται του δικού του… status. Ζητάει από τον Μίλερ να την κάνει φίρμα του τραγουδιού, κάτι που ο manager έχει δείξει στο παρελθόν πως ξέρει και μπορεί. Όταν την αντικρίζει, καταλαβαίνει πως έχει μπροστά του τη χρυσή ευκαιρία που έψαχνε για καιρό, αλλά αφού την ακούσει να τραγουδά συνειδητοποιεί πως οι «ευκαιρίες» δεν είναι φτιαγμένες από ατόφιο χρυσάφι… Χώρια που η Τζέρι, με τα κατάξανθα μαλλιά και το κολασμένο μπούστο, μοιάζει να έχει άλλα όνειρα για τη ζωή της, τα οποία δεν συμβαδίζουν απόλυτα με το παρουσιαστικό της!

Η ταινία που ο σκηνοθέτης Φρανκ Τάσλιν γύρισε έναν χρόνο έπειτα από την καλύτερη ίσως κωμωδία του διδύμου Τζέρι Λιούις & Ντιν Μάρτιν, το «Λόρδοι, Λόρδα και Φιλότιμο» (1955), είναι στην ουσία ένας συνδυασμός του ξεκαρδιστικού «Γεννημένη Χθες» (1950) με το περίφημο «Επτά Χρόνια Φαγούρα» (1955). Από το πρώτο δανείζεται την βασική σεναριακή ιδέα και από το δεύτερο τον πρωταγωνιστή, μαζί με ό,τι πιο κοντινό υπήρχε σε «απομίμηση» της Μέριλιν Μονρόου. Αυτό που κάνει το φιλμ σπουδαίο, όμως, πέρα από το ότι αποτελεί ένα κάργα διασκεδαστικό έργο, είναι το γεγονός πως πρόκειται για την πρώτη μεγάλη στουντιακή παραγωγή που ρούφηξε μέχρι το μεδούλι την νεοεμφανισθείσα τότε μανία της πρώτης περιόδου του rock ‘n’ roll. Μακριά από μπιμουβιές νεανικής παραβατικότητας που αντιμετώπιζαν το κέφι του χορού και της μουσικής ως… πηγή κινδύνων, το «Όταν το Κορίτσι Θέλει» προτάσσει την ποιότητα της εκθαμβωτικής DeLuxe τετραχρωμίας μαζί με το production value μιας 20^th Century Fox.

Καθώς ο Μίλερ πιάνει δουλειά μοστράροντας την Τζέρι σε όλα τα νυχτερινά club, κι αφού την έχει δασκαλέψει πρώτα για την μία και μοναδική απάντηση που θα πρέπει να δίνει όταν οι πολλοί και διάφοροι θ’ αρχίσουν να την πλησιάζουν, ο Τάσλιν αρπάζει την δυνατότητα που του δίνει το σενάριο (το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον συνεργάτη του Χέρμπερτ Μπέικερ), χώνοντας αβίαστα στην πλοκή ένα σωρό τραγούδια, ερμηνευμένα από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που δημιουργούσαν τότε παροξυσμό στη νεολαία με τις εμφανίσεις τους. Σχεδόν οι πάντες υπάρχουν εδώ (πλην Έλβις, ο οποίος λέγεται πως ζήτησε υπέρογκη αμοιβή): Λιτλ Ρίτσαρντ, Έντι Κόχραν, Τζιν Βίνσεντ, Φατς Ντόμινο, The Platters και άλλοι ανάλογοι, τεράστια ονόματα της εποχής (και όχι μόνο), η μουσική παρακαταθήκη των οποίων θα μνημονεύεται εις τον αιώνα τον άπαντα. Το ακόμα πιο σπουδαίο είναι πως ο Τάσλιν δεν αντιμετώπισε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες σαν «αρπαχτή» εκμεταλλευόμενος την δημοφιλία του rock ‘n’ roll, αλλά με έναν απεριόριστο σεβασμό, κινηματογραφώντας τους με τρόπο που αναδείκνυε τόσο το ταλέντο τους όσο και τη μουσική τους. Το αποκορύφωμα σε ό,τι αφορά το όλο μουσικό κομμάτι της ταινίας, δίνεται με την μοναδικής έμπνευσης εμφάνιση της Τζούλι Λόντον, η οποία ερμηνεύει εδώ το αριστουργηματικό «Cry Me a River». Η τρίλεπτη σκηνή της συμμετοχής της Λόντον στο φιλμ είναι από εκείνες που περιγράφουν με ακρίβεια αυτό που ονομάζουμε «μαγεία του κινηματογράφου».

Πέραν των μουσικών ντοκουμέντων αρχειακής σημασίας, το ατακαδόρικο χιούμορ με τις συχνές αναγωγές στην slapstick κωμωδία τσακίζει κόκαλα. Η σεκάνς κατά την οποία συστήνεται ο χαρακτήρας της Τζέρι είναι απίθανης έμπνευσης, με τον Τάσλιν να μην κωλώνει να εμφανίσει την Μάνσφιλντ κρατώντας δύο γυάλινα μπουκάλια γάλα στο ύψος του… στήθους της (και να την βγάζει καθαρή!). Η Αμερικανίδα σεξοβόμβα δεν δείχνει να ενοχλείται καθόλου υποδυόμενη την χαζή ξανθιά (που ίσως και να μην είναι τόσο χαζή, τελικά…), σκορπώντας αμέτρητα εγκεφαλικά στον ανδρικό πληθυσμό άπαξ της εμφάνισής της. Έχουν κάτι το καρτουνίστικο οι αντιδράσεις που προξενεί η παρουσία της Τζέρι στον περίγυρο, κάτι που πιθανότατα έχει να κάνει με το animation παρελθόν του Τάσλιν (στα νιάτα του δημοσίευσε comic strips, ενώ είχε δουλέψει σαν σκηνοθέτης για λογαριασμό των Looney Tunes της Warner). Όπως και να ‘χει, το «Όταν το Κορίτσι Θέλει» είναι ένα άψογο μείγμα ψυχαγωγίας, κωμικού timing, ερωτικής φάρσας και μουσικής αποθέωσης, που πέραν πάσης αμφισβήτησης μπορεί να καυχιέται πως έπιασε τον σφυγμό της εποχής όσο ελάχιστες άλλες.