Τι είναι μια cult ταινία; Πόσο σκουπίδι μπορεί ή πρέπει να είναι; Από ποιον πλανήτη έρχεται και γιατί χρειάζεται να τη λατρέψεις; Μια στήλη που… εγκληματεί, για να σου δώσει τις καλύτερες απαντήσεις γύρω από κινηματογραφικά αξιοπερίεργα και τίτλους που αξίζει να μάθεις πως υπάρχουν. Αρκετά συχνότερα… για τους λάθος λόγους!
ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ (1971)
(THEY MIGHT BE GIANTS)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία Μυστηρίου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άντονι Χάρβεϊ
- ΚΑΣΤ: Τζορτζ Σ. Σκοτ, Τζόαν Γούντγουορντ, Τζακ Γκίλφορντ, Λέστερ Ρόλινς, Αλ Λιούις, Ρου ΜακΚλάναχαν, Όλιβερ Κλαρκ
Μπορεί, άραγε, να βλάψει ένας άκακος τρελός; Ενοχλεί με την συμπεριφορά του τον σώφρονα περίγυρο και με ποιον ακριβώς τρόπο; Για ποιο λόγο ένας τέτοιος τύπος θεωρείται πως χρήζει ιατρικής παρακολούθησης; Ποιος θα το κρίνει αυτό; Κι αν στην τελική οι τρελοί είναι… οι άλλοι; Το «Harvey» (1950) του Χένρι Κόστερ, όπου ο Τζέιμς Στιούαρτ έκανε παρέα με έναν… αόρατο δίμετρο λαγό, είχε να δώσει τρελές (#diplhs) απαντήσεις επί του θέματος. Στον «Βασιλιά της Μοναξιάς» (1991) του Τέρι Γκίλιαμ, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς είχε χάσει τα πάντα στη ζωή του (μαζί και το μυαλό του) και πίστευε πως θα έβρισκε τη λύτρωση αναζητώντας το Άγιο Δισκοπότηρο στη σύγχρονη Νέα Υόρκη (μαζί με την αγάπη φυσικά, που όλα τα γιατρεύει…). Το 1605, ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες δημοσιεύει το πρώτο μέρος των περιπετειών του Αλόνσο Κιχάδα, ενός αγρότη που πίστευε πως είναι ιππότης με το όνομα Δον Κιχώτης. Προσπαθούσε να λύσει τα μάγια της αγαπημένης του Δουλτσινέα, μόνο που αυτή αγνοούσε πως είναι μαγεμένη. Καβαλώντας το ψωριάρικο άλογο του Ροσινάντε, έβλεπε παντού εχθρούς και κινδύνους. Ορμούσε με το κοντάρι του κόντρα στους ανεμόμυλους, γιατί θεωρούσε πως… «θα μπορούσαν να είναι γίγαντες». Είχε εμφανώς σαλτάρει, ποιον ενοχλούσε, όμως;
Όταν το 1887 ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσίευσε την πρώτη περιπέτεια του ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και του βοηθού του, δρος Γουότσον, αποκλείεται να μπορούσε να φανταστεί την δυναμική που οι δύο αυτοί χαρακτήρες θα αποκτούσαν κατά τους επόμενους αιώνες. Θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, δοκίμια και αναλύσεις όλων των ειδών και όλων των γούστων έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς για τον… κάτι σαν υπερήρωα της οδού Μπέικερ 221B, ο οποίος είχε την ικανότητα να λύνει την οποιαδήποτε απίθανη υπόθεση. Η παράνοια, με μία γερή δόση σαρκαστικού χιούμορ, δεν γινόταν να λείπει από το menu. Όχι σε στυλ παρωδίας, όπως έπραττε το «Επιτέλους, Λίγη Σοβαρότητα, κύριε Σέρλοκ Χολμς» (1988), που μάλιστα αντέστρεφε τους κανόνες της σχέσης των δύο ηρώων, αλλά σαν μία βόλτα στην πλευρά του παραλόγου. Εν προκειμένω, οι κάθε λογής εγκληματίες που ο Χολμς κυνηγά… «θα μπορούσαν να είναι γίγαντες». Αόρατοι, ωσάν αποκυήματα αχαλίνωτης φαντασίας. Χώρια που κατ’ αυτόν τον τρόπο η ανακάλυψή τους θα ήταν (από μία άποψη)… πανεύκολη.
Ο Τζάστιν Πλέιφερ ήταν ένας αξιοσέβαστος δικαστής της Νέας Υόρκης, για τον οποίο ο θάνατος της γυναίκας του είχε άσχημο αντίκτυπο. Έκτοτε, κατά το κοινώς λεγόμενο, «του έστριψε η βίδα», αρχίζοντας να πιστεύει πως δεν είναι άλλος από τον Σέρλοκ Χολμς, τον διάσημο ανίκητο ντετέκτιβ με τις απεριόριστες ικανότητες. Ο αδελφός του Μπλέβινς, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, βλέπει την όλη κατάσταση σαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξελασπώσει. Στέλνοντας τον Τζάστιν σε άσυλο φρενοβλαβών θα γίνει εκείνος διαχειριστής της μεγάλης του περιουσίας, καθαρίζοντας έτσι με τα πολλά χρέη που εσχάτως έχει δημιουργήσει. Στο σχέδιο του, όμως, ενσκήπτουν δύο προβλήματα. Ο μεν «Σέρλοκ Χολμς», ακόμα και βυθισμένος μέσα στην τρέλα του, είναι πανέξυπνος. Η δε δρ. Μίλντρετ Γουότσον, που αναλαμβάνει την περίπτωσή του, μάλλον περισσότερο γοητεύεται από το πνεύμα του, παρά τον αντιμετωπίζει ως φρενοβλαβή. Οι δυο τους θα ξεχυθούν στους δρόμους του Μανχάταν αναζητώντας τον προαιώνιο εχθρό του Χολμς, τον αδίστακτο καθηγητή Μοριάρτι. Αρκεί, φυσικά, εκείνος να υπάρχει στ’ αλήθεια.
Ακολουθώντας το μοναδικό στοιχείο που έχουν στη διάθεσή τους (ένα σημείωμα εκβιασμού στο οποίο αναγράφεται η φράση «Twenty Grand»), οι Χολμς και Γουότσον αρχίζουν την περιπλάνησή τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης, μπλέκοντας σε απροσδόκητα σουρεάλ καταστάσεις. Η επίσκεψή τους στην υπηρεσία τηλεφωνικού κέντρου της πόλης έχει κάτι από τον παλαβό κόσμο των αδελφών Μαρξ, στον κινηματογράφο όπου τρυπώνουν για να δουν ταινία γουέστερν αρπάζονται με θεατές που υποτίθεται στέκουν καλά στα μυαλά τους, ο βιβλιοθηκάριος που μπορεί να είναι ο… Σκάρλετ Πίμπερνελ ίσως και να γνωρίζει από ομοιοπαθητική ιατρική, στο δε supermarket που διανυκτερεύει γίνεται της… καπιταλιστικής παλαβής. Όλα αυτά είναι δοσμένα με ένα άναρχο χιούμορ, που συχνά δεν βγάζει κανένα νόημα. Ποιος, όμως, είδε προκοπή βάσει λογικής;
Ο Τζορτζ Σ. Σκοτ και η Τζόαν Γούντγουορντ πλάθουν ένα παραδόξως ταιριαστό ζευγάρι Χολμς και Γουότσον, που στέκει πολύ έξω από τα συνήθη των χαρακτήρων που υποδύονται. Ο Χολμς του Σκοτ έχει όλα τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του διάσημου ντετέκτιβ (καπέλο, πίπα, κτλ) και η Γουότσον της Γούντγουορντ στέκει πλάι του σαν άξια βοηθός του, πλην όμως σε καμία απολύτως περίπτωση δεν λειτουργούν σαν τους πρώτους διδάξαντες Μπέιζιλ Ράθμποουν / Νάιτζελ Μπρους, ούτε σαν τους πιο πρόσφατους Μπένεντικτ Κάμπερμπατς / Μάρτιν Φρίμαν. Ο ελαφρώς διαταραγμένος αλλά όχι και τόσο τρελός τελικά Χολμς και η δυναμική όσο και καθησυχαστική Γουότσον, αναπτύσσουν μια αυθεντική, ζεστή σχέση που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την ψυχρότητα της βικτωριανής εποχής, όπως αυτή περιγραφόταν στις σελίδες των βιβλίων του Ντόιλ. Δια της ατόπου απαγωγής, στο τέλος θα συνειδητοποιήσουν πως στη Νέα Υόρκη του ’70 μόνο οι τρελοί είναι λογικοί, διότι σε αντίθεση με τους δεύτερους οι πρώτοι είναι μάλλον ευρηματικοί και σίγουρα διασκεδαστικοί. Αρχικά, ούτε οι ίδιοι οι γιατροί δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν, αλλά… it’s elementary, my dear Watson.