FreeCinema

Follow us
25.0514:00

Ένα βραβείο για το «The Lobster», όχι για την Ελλάδα.


Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, τα ελληνικά media και τα social πήραν φωτιά από χθες το βράδυ με την είδηση της βράβευσης του Γιώργου Λάνθιμου και της ταινίας «The Lobster» στο Φεστιβάλ των Καννών. Είναι μια νίκη του σκηνοθέτη, όμως, κατεβάστε τις σημαίες!

Ή κοιτάξτε να ανεβάσετε την πιο ουσιαστική «σημαία» υποστήριξης για έναν ντόπιο δημιουργό και τον χειμώνα… σηκώστε την ταινία στα ταμεία των ελληνικών κινηματογράφων! Τότε θα είναι και μια δική σας νίκη το Βραβείο της Επιτροπής των φετινών Καννών για το «The Lobster». Τι είναι το «ταμείο», θα μου πεις; Αυτό που πληρώνεις…

Δε νομίζω πως η μεγαλύτερη αγωνία του Γιώργου Λάνθιμου είναι το να παίρνει βραβεία ή να «ζυγίζει» τη βαρύτητα του εκάστοτε φεστιβαλικού βραβείου. Η μεγάλη του αγωνία αισθάνομαι πως είναι το να κάνει σινεμά. Γι’ αυτό και έφυγε από εδώ. Τι μπορεί να σου προσφέρει μια χώρα βαθύτατα υποκριτική και κυνική; Το εισέπραξε για τα καλά αυτό και σήμερα βλέπει τη φήμη τού ονόματός του να μεγαλώνει διεθνώς. Η φήμη τού ονόματός του μεγάλωσε και στα πάτρια εδάφη, ναι. Αλλά… μονάχα στο όνομα.

Τι πήρε από τούτη τη χώρα ο Λάνθιμος; Γύρισε μια ταινία «παραγγελιά» μεγάλου γραφείου διανομής (μάλλον «για την εμπειρία»), η δεύτερη (προσωπική, πια) ταινία του κανιβαλίστηκε από τους ντόπιους κριτικούς κινηματογράφου (που κοιμόντουσαν ή εγκατέλειπαν την αίθουσα…) και δε βρήκε ποτέ κανονική διανομή για να προβληθεί στα σινεμά κι ύστερα… ήρθε ο «Κυνόδοντας». Βραβείο στο Un Certain Regard των Καννών το 2009, υποψηφιότητα (κανονική, όχι στα… «επιλαχόντα») για βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2011. Μερικούς μήνες αργότερα, οι «Άλπεις» του κάνουν πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες και δεν κόβουν ούτε 10.000 εισιτήρια. Γιατί έτσι «επιβραβεύουμε» τη δόξα στον τόπο μας.

Το μηντιακό «καρναβάλι» για το «The Lobster» ξεκίνησε πέρσι, τέτοιον καιρό, με την εμφάνιση μιας πρώτης εικόνας από το φιλμ. Σοκαρίστηκα από το publicity, σε αναλογία με το… ταμειακό δυναμικό του Λάνθιμου στην Ελλάδα. Το ίδιο μου συνέβη και χθες το βράδυ. Και εξακολουθεί να υφίσταται το «σοκ». Και… οι πέτρες έμαθαν (ή άκουσαν ξανά) το όνομα «Λάνθιμος». Και το εθνικιστικό καμάρι υψώθηκε για ακόμη μια φορά. Βραβεύτηκε το «δικό μας» σινεμά, το «δικό μας παιδί», ο πολιτισμός, η Τέχνη και η κουλτούρα «μας». Τον χειμώνα, βέβαια, θα καταλάβουν πως το έργο δεν ομιλεί καν την ελληνική γλώσσα…

The Lobster - Cannes

Το ερώτημα που πρέπει να μας προβληματίζει, όμως, είναι πόσες χιλιάδες ανθρώπων, από τη σημερινή… λαοθάλασσα του Like και του Share, θα νοιαστούν να πληρώσουν για να στηρίξουν, να δουν, να σχολιάσουν ουσιαστικά, να αγαπήσουν ή και να μισήσουν το «The Lobster» τον επερχόμενο Οκτώβρη; Και πόσοι «συνάδελφοί» μου θα μιλήσουν με ειλικρίνεια ή θα ρίξουν τα απαξιωτικά τους «δύο αστεράκια» της αμηχανίας ή των ζορισμένων δημοσίων σχέσεων, για ένα σινεμά που στην πραγματικότητα αντιπαθούν. Ή, πιο σωστά, φθονούν. Διότι ένας «δικός μας» τα κατάφερε. Χωρίς να έχει τη δική του «αυλή» από πίσω ή τις εθνικές αποστολές «τουριστών» του πολιτιστικού και των πάλαι ποτέ φεστιβαλικών εποχών…

Αν ρωτάς κι εμένα, το βραβείο του «The Lobster», όποιο κι αν θα μπορούσε να είναι αυτό, το χάρηκα. Για τον Γιώργο Λάνθιμο, για τον Ευθύμη Φιλίππου, για το σινεμά που αντιπροσωπεύουν. Με ανησυχεί η «παγίδα» του μέλλοντος, για έναν δημιουργό ο οποίος «ανήκει», πλέον, σε ένα Φεστιβάλ. Θα μπει στο δίλλημα, του να μείνει σε αυτή τη «φάμπρικα» του «είδους» που δημιούργησε ή να στραφεί προς ένα άλλο… είδος φυγής; Θα το μάθουμε στο πέρασμα του χρόνου. Δίχως εθνικές κορώνες. Ο Λάνθιμος δεν σήκωσε καμία ελληνική σημαία. Εξελίσσει τη γραφή του μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας κινηματογραφίας, η οποία τον αναγνώρισε και τον δέχτηκε ως δημιουργό. Εσύ δεν έκανες τίποτε από αυτά. Απλά, ανακυκλώνεις το όνομά του. Δυστυχώς.