FreeCinema

Follow us
09.1110:00

Θεσσαλονίκη 56: Spotlight σε ενδο-οικογενειακές υποθέσεις.


Το Σαββατοκύριακο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παραδοσιακά σηματοδοτεί εξαντλημένα εισιτήρια, μεγάλες ουρές στην είσοδο των αιθουσών, συνωστισμό στον ευρύτερο χώρο του λιμανιού και τις πρώτες μεγάλες αποκαλύψεις του προγράμματος. Çok güzel! Ακριβώς όπως και οι «Ατίθασες» πρωταγωνίστριες.

Τηρώντας και φέτος την παράδοση (και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι η Κυριακή βρήκε την παραλιακή λεωφόρο Νίκης πεζοδρομημένη), η πλατεία Αριστοτέλους και η προβλήτα Α του λιμανιού είδαν ξαφνικά τις δύο τελευταίες μέρες τη συγκέντρωση του κόσμου να εκτινάσσεται στα ύψη προς αναζήτηση εκείνης της προβολής που δεν είχε γίνει ακόμα sold-out. Με το πρόγραμμα σε πλήρη ανάπτυξη και τις παράλληλες προβολές να προσφέρουν έναν πονοκέφαλο εναλλακτικών (που, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν έχει πάντα η πόλη), άρχισαν να εμφανίζονται μαζί και οι πρώτες αποκαλύψεις, οι τρανταχτές απογοητεύσεις και εκείνες οι ταινίες που πρόσφεραν ακούσια την ευκαιρία για… τρολάρισμα. Τι ανήκει στην κάθε κατηγορία;

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

MUSTANG

Χωρίς αμφιβολία, οι «Ατίθασες» (Mustang) της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιβέν είχαν την τιμή να κερδίσουν το πιο δυνατό χειροκρότημα του Σαββάτου – και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους! Η ιστορία ενηλικίωσης που βιώνουν πέντε αδελφές σε ένα χωριό της Τουρκίας, 1.000 χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη, επεφύλαξε στο κοινό την πιο αστεία σκηνή που έχουμε δει τελευταία στο Ολύμπιον, τη γνήσια συγκίνηση από τη δύναμη της αδελφικής αγάπης και έναν ξεκάθαρο, μοντέρνο σχολιασμό απέναντι στο πρόσωπο της σύγχρονης Τουρκίας. Μου αρέσει που, επιτέλους, η γειτονική χώρα αρχίζει να αποκτά ένα νέο φιλμικό πρόσωπο, μακριά από την κλασική φόρμα των ήδη διάσημων ανδρών σκηνοθετών της και πολύ πιο κοντά στη γυναικεία οπτική απέναντι σε μια κοινωνία που έχει πολύ συγκεκριμένα σχέδια για εκείνη. Ουσιαστικά, η σκηνοθέτις απευθύνεται στα κορίτσια τής γενιάς της, δίνοντας τα δικά της προσωπικά μηνύματα, καταγράφοντας τα ερεθίσματα της γενιάς, εξερευνώντας το πάθος της παράδοσης και προσφέροντας ρεαλιστικές εναλλακτικές ή / και τον συμβιβασμό. Αλλά το σημαντικό είναι ότι το φιλμ υπογραμμίζει την ελπίδα και την υποστήριξη που μπορεί να βρεθεί μέσα στην κοινωνία, τον τρόπο με τον οποίο οι κανόνες μπορεί τελικά να χρησιμοποιηθούν προς επίτευξη του εντελώς αντίθετου σκοπού και το γεγονός πως η φυγή, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια απολύτως υπολογίσιμη λύση, με τρόπο όχι διδακτικό αλλά απόλυτα βάσιμο στη λογική του. Οι επιρροές από το σινεμά της Σοφία Κόπολα είναι πολύ ισχυρές για να αγνοηθούν, αλλά, στην τελική, γιατί όχι; Ακόμα καλύτερα! Δηλώνω ερωτευμένος.

Frenzy - ABLUKA

Στο ίδιο κριτικό μήκος κύματος, η Τουρκία του «Frenzy» του Εμίν Αλπέρ είναι ένας τόπος όπου υπάρχει μηδαμινή εμπιστοσύνη ακόμα και μεταξύ αδελφών, ο κάθε γείτονας υποπτεύεται τις δραστηριότητες του διπλανού του και η παράνοια αποτελεί τη μοναδική διέξοδο του καθεστώτος Ερντογάν, όπου τα πάντα βρίσκονται υπό έλεγχο και συνεχή παρακολούθηση. Με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Κωνσταντινούπολη σταθερά στο φόντο, ο Αλπέρ στήνει μια σταδιακή κάθοδο στον εφιάλτη, όπου τα γεγονότα επιδέχονται υποκειμενικών ερμηνειών και η κάθε πράξη θα μπορούσε να αποτελέσει προϊόν συνωμοσίας ή και απειλής για να οδηγήσει τους πρωταγωνιστές του σε μια σύγκρουση με τον εαυτό τους, από όπου δύσκολα θα βγούνε νικητές. Ακόμα κι αν η ταινία έχει μερικές αστοχίες στον ρυθμό της, το τελικό αποτέλεσμα παραμένει επαρκώς έντονο και σαφές στον στόχο του ώστε να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα θρίλερ, όπου η επανένταξη στην κοινωνία μετά τη φυλακή ίσως να μην είναι η καλύτερη λύση.

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Η βαριά σκιά τού παρελθόντος φαίνεται να ταλαιπωρεί πολλούς από τους ήρωες φέτος στις ταινίες του Φεστιβάλ. Κρατάτε λογαριασμό;

From Afar

Στο «Rams» του Γκρίμουρ Χακόναρσον, δύο αδέλφια που επί 40 χρόνια δεν μιλούν μεταξύ τους αναγκάζονται να συνεργαστούν, όταν μια ασθένεια απειλεί να σκοτώσει όλα τα κριάρια τους. Εξαιρετική αλληλεπίδραση, φανταστικοί μη διάλογοι και ισχυρές σιωπές, σκηνές κωμικής ανθολογίας που προκύπτουν αβίαστα και λήξη ταινίας στο κατάλληλο ακριβώς δευτερόλεπτο αποδεικνύουν πόση κινηματογραφική σοφία έχουν οι Ισλανδοί. Αντίστοιχα, στο «From Afar» του Λορέντσο Βίγας (φωτό), η απροσδιόριστη έχθρα μεταξύ του ήρωα και του πατέρα του αποτελεί το μυστικό όπλο της και εκείνον τον παράγοντα που προκαλεί την έκρηξη σε μια βραδυφλεγή ταινία, που αρέσκεται να κοιτάει ψυχρά τα πράγματα και με κλινική αποστείρωση. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος κατά πόσο αυτή η ψυχρότητα λειτούργησε υπέρ τού φιλμ, όμως το εξαιρετικό σερί σωστών επιλογών, μέχρι και το τελευταίο – απρόβλεπτο – δευτερόλεπτο του δίνει σίγουρα την αίσθηση πως όλα έγιναν ακριβώς όπως τα είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.

louder than bombs

Στο δε «Louder Than Bombs» του Γιόαχιμ Τρίερ (φωτό), τα μέλη μιας οικογένειας προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την κληρονομιά της διάσημης μητέρας και συζύγου της οικογένειας. Η ίδια παραμένει ως ανάμνηση σε όλη την ταινία, αφήνοντας τον κάθε χαρακτήρα στο δικό του προσωπικό μονοπάτι, κόντρα στα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Τρίερ, όμως, δεν φαίνεται να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο της παρτίδας, δείχνοντας ασαφή προσανατολισμό και χωρίς να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες του λαμπερού του καστ (Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γκέιμπριελ Μπερν, Τζέσι Άιζενμπεργκ). Αντιθέτως, στον «Γιο του Σαούλ» του Λάσλο Νέμες, ο νεαρός σκηνοθέτης έχει όραμα, ικανότητες και μια ισχυρή ιστορία σχετικά με την παράνοια του Ολοκαυτώματος, με όχημα και κινητήρια δύναμη τον… νεκρό γιο τού τίτλου. Περισσότερα, όμως, θα πούμε την Πέμπτη, οπότε και η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται κανονικά στις ελληνικές αίθουσες.

CHRONIC

Τέλος, ειδική αναφορά αξίζει στο «Chronic» του Μίτσελ Φράνκο, το οποίο κερδίζει τις εντυπώσεις για… όλους τους λάθος λόγους. Η ιστορία τού νοσηλευτή που έχει τη δική του τραγική προσωπική ιστορία και ειδικεύεται στη φροντίδα κατάκοιτων ανθρώπων χαρακτηρίζεται από αργή αφήγηση, πομπώδη ανάπτυξη, εκνευριστικό αυτοθαυμασμό και, δυστυχώς, έλλειψη ουσίας, καθώς οδηγεί τη θεωρητικά αιχμηρή ιστορία του σε απλοϊκά μονοπάτια και ένα εξοργιστικό φινάλε που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης είχε διάθεση για… τρολάρισμα! Χρειάζεται ταλέντο για να κάνει κανείς τόσο πολλές λάθος επιλογές σε ένα φιλμ, γεγονός για το οποίο δεν φαινόταν ικανός ο Φράνκο του «Μετά τη Λουτσία». Βρήκαμε και την πρώτη μεγάλη απογοήτευση του Φεστιβάλ, λοιπόν.

Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται την Κυριακή 15 Νοεμβρίου. Το FREE CINEMA θα βρίσκεται εκεί για να μεταφέρει όλα τα νέα, όλες τις κινηματογραφικές εκπλήξεις ή… απογοητεύσεις και, φυσικά, όλα τα παραλειπόμενα.

POSTER_56_TIFF