του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να αναμένουμε την τελετή έναρξης για τις ποικίλες αντιδράσεις απέναντι στα πολιτικά φερέφωνα, για μια κάποια καταδίκη (έντονη, συνήθως) της σύγχρονης πολιτικής κατάστασης και για τις ισχυρές φωνές – κατάλοιπα του Β’ εξώστη, οι οποίες έβρισκαν αφορμή για να εκφράσουν τη γενική αντίθεσή τους στο θεσμό και να διαμαρτυρηθούν για τα παρασκηνιακά, ενδοσυντεχνιακά παραλειπόμενα. Με περίσσια ευελιξία, όμως, όλα αυτά φέτος αποφεύχθηκαν ή απλά δεν πρόλαβαν να εκδηλωθούν, καθώς η διάρκεια της τελετής δεν ξεπέρασε καν… τα δέκα λεπτά, διατηρώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία για την εκκίνηση της φετινής διοργάνωσης!

Στην τελετή που, αν ανοιγόκλεινες τα μάτια, πιθανόν να έχανες κιόλας, μπόρεσαν να χωρέσουν μόνο το επίσημο φετινό spot, τα σήματα των χορηγών, ο εισαγωγικός χαιρετισμός της – υπερβολικά πομπώδους και στα όρια της σάτιρας λυρικής – Πηνελόπης Τσιλίκα (ναι, της Όρσας από τη «Μικρά Αγγλία») και οι ομιλίες του Καλλιτεχνικού Διευθυντή, Δημήτρη Εϊπίδη και του… απλά Δήμαρχου της πόλης (χωρίς φεστιβαλικό προεδριλίκι), Γιάννη Μπουτάρη. Γιατί ουσιαστικός Πρόεδρος του Φεστιβάλ δεν υπάρχει, κι ας θεωρείται ο Γιάννης Σμαραγδής δικαιούχος κάτοχος της συγκεκριμένης θέσης. Αλήθεια, πού βρισκόταν ο κύριος Σμαραγδής;

Στις ευπρόσδεκτα σύντομες ομιλίες τους, η Πηνελόπη Τσιλίκα τόνισε τον επετειακό χαρακτήρα του Φεστιβάλ, τόσο λόγω των 55ων γενεθλίων του αλλά και λόγω του… περιβόητου αφιερώματος στα «100 Χρόνια Ελληνικού Κινηματογράφου» (παραδόξως, χωρίς αντιδράσεις), ο Δημήτρης Εϊπίδης υπογράμμισε «τη δυναμική πορεία συνεχούς εξέλιξης του θεσμού», το «σύνθετο, γεμάτο πολυφωνία διαγωνιστικό πρόγραμμα» (όπως επισημάναμε και εμείς) και ότι «το στίγμα του Φεστιβάλ παραμένει να αναδείξει νέους δημιουργούς του ανεξαρτήτου σινεμά», ενώ ο Γιάννης Μπουτάρης, υπό έντονα χειροκροτήματα, επεσήμανε ότι το Φεστιβάλ «αναδεικνύει εξωστρέφεια, δυναμικό, ισχυρή καλλιτεχνική ζύμωση» και ότι «σε αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη περίοδο, ο Δήμος στηρίζει το Φεστιβάλ όχι από υποχρέωση αλλά από αγάπη».

Με την προτροπή του Δημήτρη Εϊπίδη «να δούμε σινεμά» και το σχόλιο της Πηνελόπης Τσιλίκα ότι «ο κύριος Μπουτάρης εκπροσωπεί τόσο την πόλη όσο και την Πολιτεία», το διαδικαστικό μέρος της τελετής ολοκληρώθηκε πριν συμπληρώσει δεκάλεπτο, πιάνοντας απροετοίμαστους όσους περίμεναν πολιτικούς αντιπροσώπους για να ξεκινήσουν το… πανηγύρι! Ένδειξη ότι το Φεστιβάλ είναι αποφασισμένο να επικεντρωθεί ξεκάθαρα, πλέον, μόνο στην ουσία; Μακάρι! Ή μήπως για να αποφευχθούν κάποιες ηχηρές αποδοκιμασίες (σύνηθες φαινόμενο που συνοδεύει τις εμφανίσεις πολιτικών, πόσω μάλλον εάν αυτή ερχόταν από το εδώ και πολύ καιρό άπραγο Υπουργείο Πολιτισμού…);

Δυστυχώς, ο υπερβολικός φόρτος εργασίας συνέβαλε στην ακύρωση της παρουσίας του Κόρνελ Μούντρουτσο στην επίσημη πρώτη προβολή της ταινίας του στην Ελλάδα. Ο σκηνοθέτης έστειλε, όμως, ένα χαιρετιστήριο video ευχαριστώντας το κοινό, και προλογίζοντας την ταινία ως «ένα φιλμ απέναντι στην αδικία, τη διχασμένη κοινωνία και την υποτέλεια». Τελικά, η προβολή του «Λευκού Θεού» έδωσε την επίσημη έναρξη της διοργάνωσης αλλά, δυστυχώς, η ταινία δεν κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο ποιότητας των προηγούμενων «ποδαρικών», όχι τόσο στο αισθητικό κομμάτι, όπου αρίστευσε, αλλά στο σεναριακό.

Η ταινία ξεκινά ως η απλή ιστορία ενός κοριτσιού και του σκύλου του, που χωρίζονται για να ξεκινήσει ο καθένας τη δική του Οδύσσεια μέχρι να ξανασυναντηθούν. Στην πορεία, η μικρή Λίλι θα κάνει την προσωπική της επανάσταση, θα έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα της και το δάσκαλο της μουσικής και θα αναζητήσει με πάθος το Χάγκεν της, ένα ημίαιμο labrador – shar-pei, το οποίο βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο επειδή, στον κόσμο της ταινίας, σαν μια παραλλαγή young adult λογοτεχνίας, τα ημίαιμα σκυλιά όχι μόνο φορολογούνται αλλά, ουσιαστικά, καταδιώκονται. Ταυτόχρονα, ο Χάγκεν θα ανακαλύψει μόνος του το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, θα μπλέξει σε ένα σκοτεινό κύκλωμα κυνομαχιών (θεματικά, το φιλμ συγγενεύει πολύ με το «Sivas»), θα αποκαλύψει τα φονικά του ένστικτα και θα επαναστατήσει κι εκείνος με τη σειρά του, ως άλλος Σίζαρ από τον… «Πλανήτη των Πιθήκων»!

Το κακό είναι ότι το φιλμ όχι μόνο δεν κρύβει τις αλληγορικές του διαστάσεις προς την κοινωνία τού σήμερα αλλά μοιάζει να το βροντοφωνάζει σε κάθε (μα κάθε!) σκηνή, κάτι που τελικά κάνει την ταινία όχι μόνο προφανή αλλά και αφελή, καθώς χειρίζεται χονδροειδώς πολύ ενδιαφέρονται κοινωνικά θέματα. Ακόμα και το ίδιο το σενάριο μοιάζει να κάνει κύκλους χωρίς να θέλει να αποφασίσει και να δώσει μια ουσιαστική κατεύθυνση στην ιστορία, κάνοντας το «Λευκό Θεό» να μοιάζει υπερβολικά εκτενής και γεμάτος περιττές σκηνές ή τουλάχιστον σκηνές που επαναλαμβάνονται (όπως οι συνεχείς αντιδράσεις των σκύλων στη μουσική ή οι ατέλειωτες στιγμές εκδίκησης των τετράποδων)! Και είναι πραγματικά κρίμα να συμβαίνει αυτό σε μία ταινία που αντιλαμβάνεσαι ότι χρειάζεται ικανότητα για να γυριστεί και η οποία αποτελείται (μεμονωμένα) από σκηνές απείρου κάλλους.

Πάντως, ο Χάγκεν τού φιλμ ενδεχομένως να είναι και ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας της καριέρας τού Μούντρουτσο, ο οποίος, σε αντίθεση με τους ανθρώπινους ήρωες, ακολουθεί μια κανονική προσωπική ιστορία μέχρι να ξανασυναντήσει το αφεντικό του, αλλαγμένος πια από τις εμπειρίες που του έλειπαν. Πόσο κρίμα, όμως, που αυτός ο «Λευκός Θεός» δεν πέτυχε τη φιλμική αποστολή του.